در اتاق درمان من اصل روی ایجاد احساس امنیت برای مراجع در عین آزادی ، برای برون ریزی هر آنچه در طی مدت ها در لایه لایه ذهن او جمع شده و زنگار بسته است ، گذاشته شده است .
درون هر کدام از ما ، کودکی وجود دارد که تشنه نوازش و محبت است . بهترین نوع نوازش برای یک کودک بازی کردن است . گاهی با غافل شدن از کودک درونمان حق شاد بودن را از خود و حتی فرزندانمان میگیریم . کودک در لا به لای نقاشی ها و بازی هایش خودش را فاش میکند . از زبان عروسک ها رنجش را میگوید و با همان بازی تعارضات را به چالش می کشد ، به ذهنش نظم میدهد ، تخیلش را پرورش میدهد و مهارت آموزی را تمرین میکند . من با او در لا به لای خطوط کج و درهم و برهم و رنگ ها ، ریشه های درد را میابیم ، سعی میکنیم کژی ها را صاف کنیم . مراجعان من دنیای رنگی و جوانی دارند که گاه با غبار رنج کدر و خاکستری شده است . من با او هم مسیر میشوم تا از هزار توی ذهنش عبور کنیم . من با مراجع راه میروم ، میبینم ، اما او می آموزد که در نهایت تغییر دهنده ی زندگی اش خود اوست و با آرامش در مسیر رنگی و شاد کردن زندگیش گام برمی دارد .