خانم مریم ورامش

ویلیام کرین در کتاب نظریه های رشد از هنری الن برگر نقل میکند : یک بار فروید (پدر روانکاوی) از روانپزشکی پرسید که آیا او واقعا قادر به درمان کسی هست؟ روانپزشک پاسخ داد : به هیچ وجه ، اما درمانگر میتواند مانند یک باغبان موانعی را که در سر راه رشد فرد هستند از میان بردارد. آنگاه فروید جواب داد : میتوانیم یکدیگر را درک کنیم.
غالبا مراجعان من دچار تنش های میان فردی مثل روابط زوجین ، مشکلات فردی از قبیل اضطراب و اختلالات خلقی هستند . جلسه ی درمان در وهله ی نخست برای من ، همراهی با مراجعان در یک گذرگاه تاریک و غبار آلود ذهنی است که مشاهده گر مستاصل آرامشی است که در زندان اضطراب محبوس شده . همان طور که در ابتدای کتاب فاخر راز گل زرین که یکی از متون ارزشمند در صده ی 17 در چین به شمار میرود گفته شده ، نور حقیقی را در هزارتوی تاریکی میتوان یافت ، همان جایی که بسیاری از قدم زدن در آن در هراسند ، همان جایی که انسان پاره ای از اوقات حتی در خلوت و عزلت خویش نیز یارای مشاهده ی این نقش ها را که در آوردگاه روانش جولان میدهد ندارند ، تا سر انجام به منزله ی کلافه ی سردرگمی در روزمرگی هایشان سرگردان شوند . بنابراین می بایست و می شایست شجاع بود ، همان شجاعتی که ماندلا در وصفش میگفت شجاعت به معنای نترسیدن نیست ، بلکه غلبه بر ترس است بنابراین در این مسیر پر فراز و فرود میخواهم به مراجعانم کمک کنم تا شجاعت از دست رفته شان را دوباره به دست بیاورند برای این که بتوانند با آماج افکار آزار دهنده و تراوشات رنج آور ناخوداگاه رو در رو شوند ، همان مصائبی که مانع رشد وی میشوند . به عبارت دیگر من در این مسیر میخواهم مانند باغبانی شوم که این موانع رشد را برای فرد از میان برمیدارم تا وی بتواند به زندگی اش در مسیر درستی ادامه دهد .